12 Αυγ 2009

Ωριων


Τύχη του Ωρίωνα μου φύλαξε η μοίρα

Εραστής της ζωής. Θνητός.

Ο θεός δεν στέλνει το φως του

και η φαρέτρα μου αδειάζει


Μονάζω στο όνειρο μιας Απολλώνιας ημέρας

κυνηγός και πάλι. Ελεύθερος.

Με τόξο από σφενδάμι και χορδή μεταξένια

Θα τοξεύω ισια στην καρδιαά του παθους μου.


Σφυρίζω το όνομα σου στο φως

με το εύηχο κέρας. Ευτυχής.

Η μουσική των άστρων συντρόφων

η απόλυτη και μακαρία σιωπή.

4 σχόλια:

  1. "Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη
    του Ευαγγελισμού." πάλι με την άνοιξη.
    Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι
    δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια
    και τους κίτρινους ανθούς.
    Απόμερα οι αρχαίες κολόνες,
    χορδές μιας άρπας που αντηχούν ακόμη...

    Γαλήνη

    -Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
    Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού τ' αυλάκια.
    Τ’ όνομα του κίτρινου θάμνου δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.

    Το βράδυ βρήκα την περικοπή:

    "τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει

    "τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν

    τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν

    απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους

    και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι".

    Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
    Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος



    31 του Μάρτη 1971


    "Επί Ασπαλάθων..." Γ. Σεφέρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Eρωτας όπως Θάνατος...

    Δεν είναι τυχαίος ο συνειρμός. Πουθενά στην Φύση ή στην ανθρώπινη φύση το ένα δεν υπάρχει ξέχωρα απ’ το άλλο… Μία μόνιμη κίνηση καταστροφής και αναγέννησης διαπερνάει τα πάντα… Για να ανα-γεννηθεί κανείς στην ψυχική εκείνη κατάσταση του ερωτευμένου πρέπει πρώτα να έχει πεθάνει εκείνο το εγώ που προτιμάει να μένει μόνο του… Που προτιμάει την ησυχία και την βολή του, που βάζει σε προτεραιότητα τις ανάγκες και τα δικαιώματα του.. την κατάσταση εκείνη συνείδησης που το ένα ήταν απλά ένα… κι όπως σε κάθε θάνατο, έτσι και σ’αυτόν, το άγνωστο του Ερωτα μας φοβίζει… δεν ξέρουμε τι είναι μετά και αν μπορούμε να “θυσιάσουμε” το γνωστό παρόν, για ένα αβέβαιο μέλλον…

    στον Ερωτα όμως, μαζί με τις προτεραιότητες του ενός συνυπάρχουν πια και οι προτεραιότητες ενός δεύτερου ατόμου, συνυπολογίζονται και οι δικές του ανάγκες… Οι συνήθειες μετατρέπονται σε κάτι νέο, σε μια καινούρια πραγματικότητα που επιτρέπει, ακόμα και να αλλάξουμε κάτι από την προηγούμενη μοναχική κατάσταση που μας δυσαρεστούσε… το ένα εκφράζεται πλέον από δύο, με μία κοινή πρόθεση, με την ίδια κοινή προσπάθεια να βρεθεί αυτή η χρυσή τομή, που επιτρέπει σε δύο διαφορετικές, προσωπικότητες, χωρίς να χάσουν τίποτα από την αρχική τους μοναδικότητα, να εκφραστούν μαζί… και όπως σε κάθε γέννηση, αυτά μαθαίνονται σιγά σιγά… με υπομονή, με λάθη, με πισωγυρίσματα… όποιος απογοητεύτηκε πέφτοντας ποτέ δεν έμαθε να περπατάει…

    τα φύλλα του περσινού Καλοκαιριού πέθαναν το Φθινόπωρο, τάφηκαν τον Χειμώνα και ξαναγεννήθηκαν την Ανοιξη… έτσι κι ο άνθρωπος… ακολουθεί τον Ερωτα και τον Θάνατο σε μια σπειροειδή πορεία ζωής αναζητώντας κάθε φορά ένα καλύτερο μέλλον…

    … αρκεί “να σταματήσουμε να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο παρελθόν” (Ι.Υalom)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ο Ερωτας οπως ο Θανατος?
    Ναι! (Οπως στο L'amour à mort του Alain Resnais 1984)
    Μια ατερμων σπειρα. Και μεσα σε αυτη θνητος, ελευθερος, ευτυχης.
    Αλλα ... χωρις την αναζητηση του καλυτερου μελλοντος. Η ιχνηλασια της καθε στιγμης ειναι η μουσικη του φωτος μεσα μας. Και αυτη η αναζητηση μεσα μας ειναι καθε φορα μια μοναχικη στιγμη!

    Καλημερα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ….εγώ παρατηρούσα τον πίνακα και σκεφτόμουν ότι η πτώση του Ωρίωνα κυνηγού και η άνοδος του ως αστερισμού στο ουράνιο στερέωμα, από την αγαπημένη του, δε μπορεί παρά να συμβολίζει την πορεία από τον Έρωτα στο Θάνατο σε έναν θάνατο όμως που ξεχωρίζει τους θεούς από εμάς τους υπόλοιπους θνητούς και που στην ουσία θεοποιεί τον ίδιο τον Έρωτα.. Προτιμώ να βλέπω τον πίνακα σας και να σκέφτομαι αυτό…
    Και μιας και μιλήσατε “για τη μοναχική στιγμή της αναζήτησης του φωτός μέσα μας” μου φέρατε στο νου, ένα ποίημα του Νίκου Καζαντζάκη.

    "Τι είναι η αγάπη;
    Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη.
    Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει.
    Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει κι αυτός που δέχεται.
    Μα στην αγάπη είναι ένας.
    Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
    Δεν ξεχωρίζουν.
    Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.
    ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ..."
    Νίκος Καζαντζάκης

    ΑπάντησηΔιαγραφή