μέθη

Οινόφλυγας, του ονείρου τη δύναμη
στων άστρων τις σπειροειδείς τροχιές
ας με περάσει αυτή η σπονδή στη Δήμητρα'
Γυμνός, κοινωνός του μυστηρίου, προσφεύγω,
σαν σε τελεστήριο μαίανδρο άσκησης στο θείο,
κάθε βράδυ στους υγρούς χώρους
-προστάτες τους η Μνημοσύνη και ο Διόνυσος.
Και πριν οι χοηφόροι το σώμα μου στους κύλικες
απ' όπου μεθούν οι Σιληνοί, διαμελίσουν,
χοές στης Γαίας το πάνδεχον σώμα,
της σποράς μου δοχείο στους αιώνες,
σε δεμένα μ 'έρωτα κορμιά γυναικεία ανάμεσα,
Σατύρου προσωπείο φορώντας θα γλιστρήσω
λευκούς μηρούς ν' αγγίξω και θηλές καυλωμένες
γλουτούς στρογγυλούς να χαϊδέψω με λινό μανδύα
Ακρα ηδονή - Θα χτυπώ με ταραχή τις τραγίσιες οπλές μου
άδοντας το πάθος του έρωτα
που μ' αυτό η Μνημοσύνη χρωματίζει του Διόνυσου
τον οίνο αυτό τον βαθυπόρφυρο.