4 Ιουλ 2010

Οι εικονες του ονειρου και η μουσικη τους.


  
Χρονος πολυς ...., πειθαρχια ατελεσφορη,
σαν δυνατος βορειος ανεμος σε ψυχρο φως
στροβιλιζει τη σκονη απο τα συντριμμια μας.

Τυφλα τα χερια με αγωνια ψηλαφιζουν
ατραπους ανυπαρκτους μα παροντες σε ακινητα ματια,
προσπαθουν να ανιχνευσουν σημεια,
να αγγιξουν αυτο που συνηθισαν ματαια να ειναι εκει.

Ειναι που λογαριαζω στη σιωπη καθε νυχτα,
προσπαθωντας το αρμα μου να δεσω
σε φτερωτους σχηματισμους του ονειρου.

Ειναι αυτο που του εδωσα τη μορφη σου,
το ονομασα “........... μου”
και εγινα ακροατης της αηχης μουσικης του,
δεμενος στο καταρτι μιας εικονας που ζει στη μνημη.

7 σχόλια:

  1. "Ο Οδυσσέας που ψάχνει την Ιθάκη του"

    Λογαριάζει στη σιωπή κάθε νύχτα δεμένος στο κατάρτι τα "πως", τα "γιατί" ξανά και ξανά.
    Ενώ ξέρει πως το "πότε" ειναι αυτό που λαχταρά...

    ωραίο ταξίδι Λευτέρη, πραγματικά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καπως ετσι δεν ειμαστε ολοι?
    Δεμενοι στο καταρτι μας. Εγκλωβισμενοι στα ονειρα μας.
    Ψαχνουμε αυτο που ειμαστε χωρις ισως να γνωριζουμε οτι το εχουμε ηδη βρει!

    Καλο απογευμα Καλλιοπη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έχεις δίκιο πως όλοι κάτι ψάχνουμε, όμως πως ήδη το έχουμε βρει και δεν το ξέρουμε? Αυτό με δυσκολεύει λίγο. Πιστεύω πως αν το βρούμε θα το καταλάβουμε, αν πάλι δεν το έχουμε καταλάβει τότε σίγουρα δεν το έχουμε βρει γιατί δεν είναι αυτό που ψάχνουμε!

    κάνω λάθος? Ποιά η αίσθησή σου?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μιλησα για το οτι "ψαχνουμε αυτο που ειμαστε".
    Δεν ειχες ποτε την αισθηση οτι κατι προσπερασες απο τον εαυτο σου? Αυτα τα πολλα που αφηνουμε πισω μας κυνηγωντας χιμαιρες ενος αλλου εγω! Δεν εχεις την αισθηση των πολλαπλων ειδωλων του εγω μπροστα στον καθρεφτη? Δεν εχεις ξαφνιαστει απο μια εικονα του εαυτου σου που προσποιοσουν οτι δεν γνωριζες?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Συνήθως φτάνει ένα σημαντικό γεγονός στη ζωή μας που μας ταρακουνά. Φέρνει τα πάνω κάτω στην άλλοτε "ρυμισμένη" και βολική ροή της και εκεί που νόμιζες πως είχες αυτά που ήθελες, βλεπεις πως τελικά τίποτα δεν ήταν δικό σου. Συνειδητοποιείς πως τόσο καιρό ζούσες μια εικονική πραγματικότητα. Και τότε είναι που πρέπει να αποφασίσεις αν θα εξακολουθήσεις να τη ζεις κάνοντας πως δεν ξέρεις την αλήθεια ή θα αλλάξεις τα πάντα. Και τότε είναι που το μεγάλο "Ναι" ή το μεγάλο "Όχι" θα πεις. Και τότε είναι που ψάχνεις να σε βρεις γιατί τόσο καιρό ζώντας σε μια πλαστή εικόνα, μην έχοντας πάρει χαμπάρι την ψευτιά της, νόμιζες πως σε ήξερες. Ένα γεγονός σε αλλάζει, σε ξυπνάει. Είναι καιρός να σε μάθεις πλέον, δεν γίνεται διαφορετικά.

    ...Με έχω μάθει Λευτέρη, καιρό πριν. Δυσκολεύτηκα ομολογώ αλλά με έμαθα. Ότι άφησα δικό μου να προσπεράσει το φώναξα πίσω, το έψαξα, το βρήκα, το γνώρισα, το αποδέχτηκα και το αγάπησα. Δεν είχα εξάλλου άλλη επιλογή.

    ...μη ξεχνάς πως είμαι και κάποιας ηλικίας...

    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κι εγω που ειμαι καποιας ηλικιας ετσι το βλεπω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τελικά, εμείς οι "κάποιας ηλικίας" έχουμε το "κακό ελάττωμα" να βλέπουμε τα ίδια πράγματα!

    χαίρομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή