μοναχικο παθος

Των άστρων, των μικρών βοηθών του ενστίκτου, την πνοή

στεγνή μα καθαρή και θεία

στα ερωτικά του μύχια το σώμα μου ζητά

άγγιγμα μοναχικής πληγής μες στο σκοτάδι

Ηλιος, φάσμα πίσω απ’ τα φύλλα της σιωπής

γυμνός σαν πέτρινος θεός ακολουθώ τον κύκλο

απο την ουράνια μήτρα της ψυχής

στου θάνατου άρση ερωτική και πίσω πάλι

Τα χέρια έρπουν σε άνυδρη γη

πηγή ζητούν με αγωνία – τυφλά περιπλανώνται

θείο υγρό κι αθάνατο να βρουν πριν απ’ το τέλος

λευκός μανδύας – το σύμπαν ως τις άκρες να σκεπάσει

Σαν σε νερού καθρέφτη θα κοιτάζω το πρόσωπο

και μαζί του μόνος θα θρηνώ

πριν η αγχόνη τη ζωτική μου πνοή αρπάξει

σαν φίδι και στην άβυσσο χαθεί

Του έρωτα πνοή κινεί της ψυχής ουράνιο θόλο

στην άκρη του καθρέφτη το μάγμα περιρρέει

της στιγμής – την άνιση γραμμή του πάθους και της χαράς

αν σύρεις, γύρω απ’ το λαιμό μου τυλιγμένη η απουσία θα με πνίξει

Των άστρων ο κριτής, του σώματος, του σύμπαντος, η νύχτα

τ’ άστρα του ονείρου το φως θα περιχέουν

η ελάχιστη στιγμή μες στην απώλεια

το ύψιστο σημείο του άγχους για ζωή. Μια ανάσα πριν την πτώση

Της φύσης η απειλή θα βρει

μες του νερού το μάτι

την κρύπτη της απώλειας βαθειά στην κόρη

απο θεούς και άστρα κρυφή εντολή

Των άστρων των φτωχών βοηθών του ονείρου

χορικό με τους αυλούς του Πάνα να ηχούν

βαθειά στου αυτιού το τύμπανο χτυπά η ανάσα

σαν του ανέμου τη φωτιά που σβήνει στο πηγάδι

Ερημο σώμα, στου τοπίου τη ροή ας θαφτεί

και η τελετή της περιπλάνησης, τη γεύση του έρωτα

στα πιο θερμά σκοτάδια του σώματος

να ρουφά, ας πάψει.

Μα πριν, σα φλόγα έστω για λίγο, θα έχει λάμψει

στα μάτια της ψυχής φιλήδονο σώμα

πριν στης αβύσσου το κενό να τυφλωθεί

Ο εξολοθρευτής και ο ηττημένος πάλι.