Deep inside

The Inevitable

Music Incorporation into Numbers Series

Red Heights

Following the numbers

tale castle

limits' framing deciphered manner (Queen's Chambers)

Ειχες θυμαμαι ....

Αλμα στο φως,
μετέωρο βήμα στην αλήθεια,
στην πλάτη του Πήγασου
με το πέπλο του Ηλιου-
πτυχώσεις παλλόμενες.
Είχες χαραγμένο στο πρόσωπο
φωτεινό χαμόγελο.

Στο φως,
με σκιές ανύπαρκτες,
σώματα με αναπάντεχη λάμψη-
κρυστάλλινη διαύγεια.
Είχες κεντημένη στη ματιά
αδιόρατη ενάργεια

Φως,
με βλεφαρα τρομαγμένα,
πόνος ακατάλυτος,
ψυχική αρυθμία-
εσώτερο μάγμα
Είχες δεμένο στα χείλη
θανατηφόρο φιλί.

Shimmering light in rainforest

Anima Nostrum

Θλίψη, μοιραίο φορτίο
γεύση στεγνη, αδικαίωτη
μνήμη πέτρας στην έρημο
πυρωμένη στον ήλιο.
Μουσική Απουσία.

Ονειρα, φλεγόμενος περιέκτης
φλοιός σκληρός, αδιαπέραστος
μνήμη πέτρας στην έρημο
πυρωμένη στον ήλιο.
Ηχεί.

Ζωή, ονειρικό φορτίο
αίσθηση μοναχική, αδιευκρίνιστη
μνήμη πέτρας στην έρημο
πυρωμένη στον ήλιο.
Εύηχη Συμφωνία.

Arboribus Lucidum

Fatalis Absentia

Το βλέμμα άδειο

καθώς τα λόγια

οδηγούν το σκοτάδι

δρόμοι, δαίδαλοι που ιχνηλατείς.

Το άγγιγμα ψυχρό

καθώς τα χέρια

ψηλαφίζουν το κενό

διαφάνεια το πέπλο της πάχνης.

Η γεύση πικρή

καθώς το φιλί

κλειδώνεται στα χείλη

απούσα η αγάπη που ψάχνεις.

natura II

natura I

Reflections

sea in dark light

μοναχικο παθος

Των άστρων, των μικρών βοηθών του ενστίκτου, την πνοή

στεγνή μα καθαρή και θεία

στα ερωτικά του μύχια το σώμα μου ζητά

άγγιγμα μοναχικής πληγής μες στο σκοτάδι

Ηλιος, φάσμα πίσω απ’ τα φύλλα της σιωπής

γυμνός σαν πέτρινος θεός ακολουθώ τον κύκλο

απο την ουράνια μήτρα της ψυχής

στου θάνατου άρση ερωτική και πίσω πάλι

Τα χέρια έρπουν σε άνυδρη γη

πηγή ζητούν με αγωνία – τυφλά περιπλανώνται

θείο υγρό κι αθάνατο να βρουν πριν απ’ το τέλος

λευκός μανδύας – το σύμπαν ως τις άκρες να σκεπάσει

Σαν σε νερού καθρέφτη θα κοιτάζω το πρόσωπο

και μαζί του μόνος θα θρηνώ

πριν η αγχόνη τη ζωτική μου πνοή αρπάξει

σαν φίδι και στην άβυσσο χαθεί

Του έρωτα πνοή κινεί της ψυχής ουράνιο θόλο

στην άκρη του καθρέφτη το μάγμα περιρρέει

της στιγμής – την άνιση γραμμή του πάθους και της χαράς

αν σύρεις, γύρω απ’ το λαιμό μου τυλιγμένη η απουσία θα με πνίξει

Των άστρων ο κριτής, του σώματος, του σύμπαντος, η νύχτα

τ’ άστρα του ονείρου το φως θα περιχέουν

η ελάχιστη στιγμή μες στην απώλεια

το ύψιστο σημείο του άγχους για ζωή. Μια ανάσα πριν την πτώση

Της φύσης η απειλή θα βρει

μες του νερού το μάτι

την κρύπτη της απώλειας βαθειά στην κόρη

απο θεούς και άστρα κρυφή εντολή

Των άστρων των φτωχών βοηθών του ονείρου

χορικό με τους αυλούς του Πάνα να ηχούν

βαθειά στου αυτιού το τύμπανο χτυπά η ανάσα

σαν του ανέμου τη φωτιά που σβήνει στο πηγάδι

Ερημο σώμα, στου τοπίου τη ροή ας θαφτεί

και η τελετή της περιπλάνησης, τη γεύση του έρωτα

στα πιο θερμά σκοτάδια του σώματος

να ρουφά, ας πάψει.

Μα πριν, σα φλόγα έστω για λίγο, θα έχει λάμψει

στα μάτια της ψυχής φιλήδονο σώμα

πριν στης αβύσσου το κενό να τυφλωθεί

Ο εξολοθρευτής και ο ηττημένος πάλι.